ABDULHAK HAMİT TARHAN (1852-1937) 

Döneminin en büyük şairi sayılmış, “Şairi Azam” olarak anılmıştır. Türk şiirinin biçim ve içerik yönünden yenileşmesinde önemli katkılarda bulunmuştur. Ölen karısı Fatma Hanım için yazdığı “Makber” şiiri ünlüdür. Abdülhak Hamit Tarhan, şiirinin ana konuları; sevgi, doğa, ölüm, metafizik ve günlük yaşamdır. Sanat için sanat anlayışıyla bireysel konuları işledi; ümidi, acıyı, isyanı dile getirdi. Duygu ve hayal zenginliği onu şiirimizin en lirik şairlerinden biri yapmıştır. Pastoral şiirin Türk edebiyatındaki ilk örneğini “Sahra” adlı eseriyle vermiştir. Serbest şiirleri de olan sanatçın, üslup kaygısı gütmediğinden şiirlerinde dil kusurları vardır. Tiyatrolarını oynanmak için değil, okunmak için yazan sanatçının dili genelde Arapça – Farsça sözcüklerle doludur. Shakaspeare ve Corneille etkisin¬de kalan sanatçının oyunundaki kişi ve olaylara oldukça abartılıdır.

Şiirleri  

§  Sahra (1878)

§  Makber(1885)

§  Ölü (1886)

§  Hacle (1887)

§  Bir Sefilenin Hasbihali (1886)

§  Bâlâ’dan Bir Ses (1911)

§  Validem (1913)

§  İlham-ı Vatan (1918)

§  Tayflar Geçidi (1919)

§  Ruhlar (1922)

§  Garâm (1923)

§  Arziler (1925)

§  Bir Sefilenin Hasbihalinden

§  Kürsî-i İstiğrak

§  Bunlar O'dur (1885)

§  Divaneliklerim yahut Belde (1885)

Oyunları  

§  İçli Kız (1875)

§  Sabr ü Sebat (1880)

§  Duhter-i Hindu (1875)

§  Nazife yahut Feda-yı Hamiyet (1876, 1919)

§  Tarık yahut Endülüs Fethi (1879, 1970)

§  Eşber (1880, 1945)

§  Zeynep (1908)

§  Macera-yı Aşk (1910)

§  İlhan (1913)

§  Tarhan (1916)

§  İbn-i Musa yahut Zatülcemal (1917)

§  Sardanapal (1917)

§  Abdullah-i Sagir (1917)

§  Finten (1918, 1964)

§  İbni Musa (1919, 1927)

§  Yadigar-ı Harb (1919)

§  Hakan (1935)

Tanzimat Dönemi  Sanatçıları Sayfasına Dönmek İçin Tıklayınız…

Genel Yazar/ Şair Biyografi Kategorisine Dönmek İçin Tıklayınız…