İSTANBUL’U DİNLİYORUM

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Önce hafiften bir rüzgâr esiyor;

Yavaş yavaş sallanıyor

Yapraklar,ağaçlarda;

Uzaklarda,çok uzaklarda,

Sucuların hiç durmıyan çıngırakları;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı.

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Kuşlar geçiyor,derken;

Yükseklerden,sürü sürü,çığlık çığlık.

Ağlar çekiliyor dalyanlarda;

Bir kadının suya değiyor ayakları;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı.

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Serin serin Kapalı Çarşı;

Cıvıl cıvıl Mahmutpaşa;

Güvercin dolu avlular.

Çekiç sesleri geliyor doklardan,

Güzelim bahar rüzgârında ter kokuları;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Başında eski âlemlerin sarhoşluğu,

Loş kayıkhaneleriyle bir yalı;

Dinmiş lodosların uğultusu içinde

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Bir yosma geçiyor kaldırımdan;

Küfürler,şarkılar,türküler,lâf atmalar.

Bir şey düşüyor elinden yere;

Bir gül olmalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

İstanbul’u dinliyorum,gözlerim kapalı;

Bir kuş çırpınıyor eteklerinde;

Alnın sıcak mı değil mi,biliyorum;

Dudakların ıslak mı değil mi,biliyorum;

Beyaz bir ay doğuyor fıstıkların arkasından

Kalbinin vuruşundan anlıyorum;

İstanbul’u dinliyorum.

Orhan Veli KANIK

(Bütün Şiirleri)