KARNE HEYECANI

Küçük bir öykü / ertuğrul erdoğan 


Evlerinden erken çıktıklarında, hava parçalı bulutluydu. Bulutlar öylesine hızlıydı ki, otoyolda ilerleyen araçlar bile bu hıza erişemiyordu. Sevgi öğretmen, okulların kapanmasına ‘sevineyim mi, yoksa üzüleyim mi?’ ikilemindeydi. Bugün nedense içinde tuhaf bir hüzün vardı. Kocası ise arabasının ön camına düşün bir iki damla yağmura rağmen sileceğini çalıştırdığında, havada iyice kararmıştı. Engin, “Bu havada hayra alamet değil” tedirginliğiyle radyoyu kıstığında, yağmurda gittikçe şiddetleniyordu. Hızla çalışan sileceklere rağmen önünü görmekte zorlanıyordu. Vitesi küçültüp ayağını gazdan çektiğinde, arabada ahaste aheste yolun en sağından, eşinin okuluna doğru ilerliyordu…
Sevgi’nin kocası; 
“Canım, şimdiye kadar böyle bir hava görmedim! Baksana silecekler bile yetişmiyor.”
“ Evet hayatım, evimizde giriş katı, inşallah su basmaz!”
“ Hayırdır diyelim!...”
Siyah araç karanlığa gömülerek yolun sağ şeridinde yavaş ilerliyordu. Zaten bütün araçlarda öyle yapmak zorundaydı zira yolda biriken sular da gittikçe artıyor, neredeyse araçları yutacak hale getiriyordu. Şimşeklerin ardınca çakması, sanki kıyametin habercisiydi. Buna rağmen Sevgi yağmura aldırmıyor, tek düşündüğü, çok sevdiği öğrencilerine karne dağıtacağı andı. Bugün nedense içi içine sığmıyordu. Engin, on metre önündeki aracın sola sinyal işareti vermesiyle boşalan yolun üzerinde gördüğü kabalığa anlam veremedi. “Herhalde kamyondan düşen kutulardır.” diyerek işaretini verip, sola geçmek için daha da yavaşladı. Dikiz aynasına bakmasıyla birlikte beyaz bir minibüsün hızla yaklaşmasını aynanın içinde hisseti. Büyük bir gürültüyle çarpıldıklarında Sevgi’nin de bütün hayalleri suya düşmüştü. Yağmur ise şiddetli yağmaya devam ediyordu. Aracın içinde panik ve şaşkınlık vardı. Boyunların gidip gelmesine rağmen emniyet kemeri, araçtan fırlamalarını engellemişti. Sevgi, dilini yutmuş, radyonun sesi ise kesikti. Arka camın patlamasıyla yağmur yön değiştirip içeriyi ıslatıyordu. Torpido gözündeki eşyalar ise arka koltuğun üstünde, her şey darmadağındı. Dışarıda duyulan yalnızca yağmur damlalarının caddeye düşün sesiydi…. Engin, donuk ve dili damağı kurumuştu. Bir süre kımıldayamadı. Kendine gelmeye çalıştığında emniyet kemerini gevşetip, kapıyı açmaya çalışsa da, yapamadı. Karısına; 
“İyi misin?” sözcüğünü titrek çıkardı. Sevgi; 
“ Boynum, biliyorsun darbe almamam lazımdı!” 
“ Benimde boynum ağrıyor!”
Engin, kapıyı omzuyla itip, zorda olsa açtı. Dışarıya çıktığında sırılsıklamdı. Yanından geçen araçlardan bakışlar ise meraklıydı. Arkadan çarpan beyaz minibüsün yanına gittiğinde, çocuğunun arka koltuktayken kullandığı yolun üstündeki siyah ekose desenli ıslanmış yastığa baktı. İç geçirdi. Şoför ve arkadaşı da kendileri gibi şokta, hala araçlarındaydı. “Geçmiş olsun” dilekleri arasında Engin; 
“Bu havada bu kadar hız yapılır mı?”
“ ………..?”
“Trafik çağırdınız mı?” Genç şoför; 
“ Evet çağırdık, sizde bir şey var mı?”
“ Eşimin boynu!..”
“Ambulans çağıralım mı?”
“İyi olur. ”
Trafik ve ambulans geldiğinde yağmur aynı hızında yağıyordu. Panik, yağmurun ıslaklığıyla birleştiğinde herkesi titretiyordu. Sevgi, ambulansta kontroldeydi. Trafik polisi; 
“Eğer hanımefendide bir şey yoksa size tutanak örneği vereyim, uygun bir yerde aranızda doldurun.” Sevgi, doktorun yaptığı iğne ile biraz olsun sakinleştiğinde doktorun; “ Hastaneye götürelim mi?” sorusuna “Şimdilik gerek yok!” yanıtıyla tekrar arka camı patlayan ve içerisi yağmur alan arabasına oturduğunda üstünde biriken yağmur damlaları, koltuğunu ıslatıyordu.
Engin, çalışan aracını dörtlüleri yakarak arkadan vuran araçla birlikte alışveriş merkezine girdi. Restoranda uygun bir masaya oturup önüne gelen sıcak kahvesinden bir yudum aldığında, üşüyen bedeni ancak kendine gelmişti. Tutanakların imzalanması ardından araba servise bırakıldığında, Sevgi’yi almaya gelen yeğeninin arabasının sıcaklığı, titreyen vücutları rahatlatmıştı…

Sevgi okula girdiğinde hala olayın şokundaydı. Kazayı duyan arkadaşları öğretmenler odasında çevresindeydi. “Geçmiş olsun” dilekleri kesilmiyordu. Sevgi, neyse ki karne dağıtmaya yetişebilmişti. Öğrencilerini sınıfta gülen gözlerle gördüğünde, olan biteni bir anda unutmuştu. Öğrencilerine yaptığı yıl sonu konuşmasında; onların iyi dinlenmelerini ve bol bol kitap okumalarını istedi. Sevgi’nin elinde azalan karneler arasında şimşek gürültüsü de çocukları korkutmaya devam ediyordu… 
“ Burak!”
“ Buradayım öğretmenim! “
Burak, arka sıralardan karnesini almaya geldiğinde Sevgi, kulağına; “Yavrum, bu sene pek çalışmadın sende biliyorsun, karnen oldukça zayıf, ama üzülme, gelecek yıl sıkı çalışırsan üstesinden geleceğine inanıyorum.” sözüyle yerine geçtiğinde diğer öğrenciler gibi sevinçli değildi. Arkadaşlarının teselli etmesi bile üzüntüsünü hafifletmiyordu. Sevgi’nin; “Şimdi herkese iyi tatiller” dileğiyle öğrenciler büyük bir gürültüyle sınıfı terk ettiklerinde, Burak, sırasında olduğu yerde kalmıştı. Sevgi düşünceye dalan öğrencisini gördüğünde yaptıkları kazadan daha çok üzüldü. İçi burkuldu. Burak, iki gözü yaşlı; “Şimdi ben aileme bu karneyi nasıl gösteririm! Beni döve döve öldürürler!” dediğinde Sevgi, ağlayan öğrencisini göğsüne yasladı. Bir eliyle yüzünü okşayarak durmak bilmeyen gözyaşlarını sildi. Ona; “Merak etme, biz ailenle görüşürüz” dediğinde, öğrencisinin “Hayır öğretmenim kesinlikle istemiyorum,” yanıtı oldukça gururluydu. Burak, öğretmeninden sıyrılıp dışarıya hızla çıktığında, yağmurda gözyaşları gibi hafiflemişti. Okulun bahçesinde bekleyen arkadaşlarıyla vedalaşıp belirsizlik içinde yürümeye başladı. Düşünceler kafasında odun gibi patlıyordu. Aklına okulun ilerisindeki karakol geldiğinde, içindeki sıkıntının biraz olsun hafiflediğini hissetti. Küçük bedeniyle karakola girdiğinde, kapının önünde bekleyen yaşlıca polis; 
“Hayırdır evlat, sorun ne?”
“Karne aldım ama çok zayıfım var. Polis amca nezaretinde beni evime götürmenizi istiyorum. Yoksa babam beni dayaktan öldürür.!” Nöbetçi polis, gülümsedi, çocuğu yanına alarak komiserin yanına götürüp konuyu anlattığında, komiser nöbetçi polise; 
“ Rıfat’la, Cemil’i bana çağırır mısın?” emriyle iki genç polis çocuğun yanındaydı, Yağmur dinmişti ancak yollarda biriken sular neredeyse araçlara geçit vermiyordu. Araçların su sıçratmaları arasında okula yakın olan eve doğru yürüyüş, polislerin arasında başlamıştı. Yoldan geçenler “ Çocuk yoksa suç mu işledi?” diye dönüp dönüp bakıyordu. Devriye gezen aracın içindeki apoletli polis, çocuğun polisler eşliğinde ilerlediğini gördüğünde, telsizle amirini aradı; 
“Amirim bir çocuk meslektaşlarımız eşliğinde caddede ilerliyor, ancak çocuğun elleri kelepçeli değil, sakın terör örgününün yönlendirdiği taş atan çocuklardan olmasın? Tipi biraz onları andırıyor da…” 
“Aman dikkat evladım! Siz yine de takip edin. Teröristler polis kılığına girmiş olabilir. Ben size bir ekip otobüs, birde panzer göndereceğim. Bulunduğunuz yerin adresini verin ama sakın onlara yaklaşmayın. Belli etmeden uzaktan takip edin, Allah korusun canlı bomba olabilirler.”
Burak polislerin arasında eve yaklaştığında panzer ve onlarca polisin bulunduğu otobüsten habersizdi. Birkaç sivil polis otobüsten inip Burak’ı takibe başladı. İki katlı köhne eve yaklaştıklarında balkondaki çamaşırlarda alacalı bulacalıydı. Çamaşırlar arasından kafasını uzatan orta yaşlardaki saçları dağınık kadın oğlunu gördüğünde, korkudan hemen eve girdi,
“ Bey bey, uyan! Bizim oğlanı polisler getirdi! Yoksa kötü bir olaya mı karıştı?” Burak’ın babası yatağından gözlerini ovuşturarak; 
“Ne diyon kadın sen!! Burak öyle çocuk değil.” Dediğinde kapıda şiddetli çalmaya başladı. Kapıyı ürkerek açan evin hanımı polislerin arasında oğlunu başı önünde gördüğünde kaşları çatık, yüzü ise gergindi. Genç polislerden uzun boylu olanı; 
“ Burak’ın annesi misiniz?”
“ Evet, oğlumun suçu ne?”
“ Merak etmeyin, oğlunuzun suçu filan yok. Yalnızca karnesinde çok zayıfı varmış. Babasının dayağından korktuğu için bize başvurdu.”
“ Ohhh! Aman Allah’ım şükürler olsun!.. Bende suç işledi diye yüreğime inecekti!” sözü ardından babası pijamayla kapıya geldiğinde, polis, babasının gözlerinin içine bakarak; 
“ Sizden isteğim, oğlunuza kesinlikle şiddet uygulamamanız, Burak bize söz verdi, gelecek yıl çok çalışıp zayıfları düzeltecekmiş” dediğinde köşe başındaki panzer ve otobüs içindeki onlarca polis de gelişmeleri uzaktan seyretmeye devam ediyordu…

Ertuğrul Erdoğan/Bursa/ Haziran 2010

Bir öğretmenin heyecan ve konuşma zorluğu hikayesi

Facebook hesabıma gelmiş olan bir iletilere göz gezdirirken bir öğretmenin gönderdiği mesaj “ Lütfen, çok acele cevaplar mısınız? “ başlığını taşıyordu.  Hemen, çağrıya uyarak cevaplamak arzusu ile mesajı öne aldım ve okumaya başladım.

Bir hanım öğretmen, yakın bir zamanda yapacağı konuşma için yardım istiyordu. Gene yakın bir zaman önce göreve geldiği İstanbul yakasında bulunan bir Anadolu lisesinde müdür yardımcılığı görevine atanmıştı. Okul idaresi tarafından en genç öğretmen olma nedeni ile öğrenci velileririnin katılacağı bir okul aile birliği toplantısında oturumu açma konuşması için kendisi görevlendirilmişti. Kendisine görevin iletildiği dün akşamdan beri inanılmaz bir huzursuzluk ve gerginlik yaşıyordu. Gerginliğin nedeni olarak topluluk karşısında konuşamaması, konuşmak zorunda kaldığında ise heyecanını kontrol edemeyip çok zor durumlar yaşadığı hatta mecbur kaldığı bir konuşmada bayılma tehlikesi geçirerek fenalaştığını söylüyordu.

Mesajını hemen cevaplayarak yaşadığı bu sorun için kısa bir cevabın uygun olmadığını, iyileşme  için nefes atolyesi çalışmalarıma katılmasının sorununu çözmeye yardımcı olabileceğini yazdım. 

İki gün sonra devam etmekte olan nefes atölyesinde hanım öğretmeni karşımda buldum. Nefes atölyesinin üçüncü haftasında çalışmaya katılmak için gelmişti. Yaptığımız kısa konuşmada öğrencileri karşısında son derece rahat olmasına rağmen farklı topluluklar karşısında konuşma ya da sunum yaparken çok heyecanlandığını, hatta diz kapaklarının bir birine vuracak kadar bacaklarının titrediğini anlatıyor ve yardım talebini yeniliyordu.

Üçüncü hafta çalışması; Nefes farkındalığı ve içe dönüş çalışmalarının ağırlıklı olarak işlendiği bir hafta olarak, mesajındaki sorusuna cevap anlamında ihtiyacına uygunluk oluşturuyordu.  Çalışmanın korkulardan arınmak amaçlı nefes meditasyonu bölümünde öğretmen hanım topluluk karşısında konuşma korkusunu sorgulamayı hedeflemişti. Çalışma sonrasında bütün komutlarımı takip etmesine rağmen korkusunu yenemediğini, ama çalışmadan çok etkilenmiş ve çözüme yakınlaşmış olduğunu hissettiğini söylüyordu. Kendisine bir hafta sonrası holoterapi çalışması uygulayacağımızı ve bu çalışmada korkusun kök nedenini bulabileceğini ve her şeyi çözümleyerek kendisini özgürleştirebileceğini anlattım.

Bir hafta sonraki çalışmada hafta içinde verilen ev çalışmalarını harfiyen yerine getirdiğini ve bu çalışmadan çok umutlu olduğunu anlatmıştı. Çalışmayı en iyi şekilde yapmak için nefes alış verişlerine dikkat ederek teta seviyesine geçebilmeyi başarabildiğinde üzerindeki her türlü zorluğun giderilebileceğini bir kere daha anlattım. 

Holoterapi sonrasında el ve ayaklarının hızla uyuşması, başka bir boyuta gittiği ve bir daha geri gelemeyeceği hissiyatı ile çok korkarak çalışmaya kendini verememişti. Bu durum karşısında bir çok kişinin çalışmanın ilk aşamasında bu korkuyu yaşadıklarını ve atölyenin 8. Haftasında tekrarlayacağımız holoterapi çalışmasında sonuca yaklaşabileceğini kendi ile paylaştım. Çalışmaya katılanlara bu çalışmanın etkileri olarak önlerindeki birkaç gün içinde rüyalarında bilinçaltı tesirlerinin yükseleceğini ve şu anda ortaya çıkamayan birçok tesirin rüyalarında görünebileceğini anlatarak çalışmayı bitirdim.

Ertesi sabah hanım öğretmen, gece gördüğü rüyayı anlatmak için telefon açtı.. Korku dolu rüyalar görmüştü. Ders verdiği sınıfta öğrencileri kendisi ile alay ediyorlar, dersi dinlemiyor ve kendisi ile alay ederek gülüşüyorlardı. Rüyasının çalışma ile ilgili olup olmadığını sordu. Bende bu durumun hedefe yaklaşmanın işareti olarak kabul etmesini, bir şeylerin çözülmeye başladığını, holoterapi çalışması ile arı kovanına çomak sokmak gibi bir etki oluşturduğumuzu anlatarak rüyaları ile daha fazla ilgilenmesini önerdim. Her rüyanın bastırılmış bir duygunun kendini ifade etme şekli olduğunu, görünenin ardında farklı bir mesajın iletildiğini ve rüyaların bilinçaltının sözcüleri olduğunu anlattım. Bu aşamadan sonrada gelişmeleri benimle paylaşmasının konuyu çözmemize yardımcı olabileceğini söyleyerek telefonu kapattım.

Bir sonraki hafta, nefesle yapılan enerji çalışmaları ve şifada nefesin kullanımı konularını kapsıyordu. Kısa bir nefesle gevşeme çalışması yaptık. Hemen arkasından duygu ve düşünceyi topraklamak ve nötr hale getirmek için üç kısa bir uzun nefes alışverişleri olarak kurguladığım aksak nefes çalışmalarına geçtik. Çok kısa zamanda çok yüksek trans sağlama özelliğine de sahip olan bu çalışma sonrasında katılımcıların hissettiklerini paylaşmaya geçmiştik. Sıra genç öğretmene geldiğinde anlattıkları ile ikinci bir holoterapi çalışmasından daha öncesinde arayışının sonuna geldiğini anlamıştım.  Çalışmada yine korkuları yükselmiş ve tıpkı rüyasında olduğu gibi bir vizyon algılamıştı. Yalnız bu vizyon bir kurgu değil gerçekten ilk okulda yaşadığı bir olayla ilgili idi. İlk okulda öğretmeni tarafından sebebini hatırlamadığı bir suçu yüzünden bütün sınıf önünde kulağından çekilerek cezalandırılıyordu. Diğer arkadaşlarından çok utandığını ve sırf bu yaşadığı olay yüzünden birkaç gün okula gidemediğini ve annesini zoru ile okula tekrar getirildiğini hatırladı. Yaşamı boyunca öğretmen olmak istemişti.  Şimdi anlamıştı ki, öğretmen olmak istemesindeki kök arzu, bu öğretmeninden nefret etmesiyle ilgili idi. Ve topluluk karşısında konuşamaması, heyecanlanarak kendini iyi hissetmemesi hatta korkması tamamen bu olayın bilinçaltında yarattığı bir travma ile ilgiliydi. Birkaç saniyede gördüğü görüntü aslında bütün sorularının ve korkularının cevabını içeriyordu.   

Birkaç gün sonra beni aradı ve aile birliği toplantısında nefes tekniklerini kullanarak heyecanını kontrol altına aldığını, hiçbir sorun yaşamadan harika bir konuşma yaptığını benimle paylaştı.

Mustafa Kartal

KARNE HEYECANI

Küçük bir öykü / ertuğrul erdoğan 


Evlerinden erken çıktıklarında, hava parçalı bulutluydu. Bulutlar öylesine hızlıydı ki, otoyolda ilerleyen araçlar bile bu hıza erişemiyordu. Sevgi öğretmen, okulların kapanmasına ‘sevineyim mi, yoksa üzüleyim mi?’ ikilemindeydi. Bugün nedense içinde tuhaf bir hüzün vardı. Kocası ise arabasının ön camına düşün bir iki damla yağmura rağmen sileceğini çalıştırdığında, havada iyice kararmıştı. Engin, “Bu havada hayra alamet değil” tedirginliğiyle radyoyu kıstığında, yağmurda gittikçe şiddetleniyordu. Hızla çalışan sileceklere rağmen önünü görmekte zorlanıyordu. Vitesi küçültüp ayağını gazdan çektiğinde, arabada ahaste aheste yolun en sağından, eşinin okuluna doğru ilerliyordu…
Sevgi’nin kocası; 
“Canım, şimdiye kadar böyle bir hava görmedim! Baksana silecekler bile yetişmiyor.”
“ Evet hayatım, evimizde giriş katı, inşallah su basmaz!”
“ Hayırdır diyelim!...”
Siyah araç karanlığa gömülerek yolun sağ şeridinde yavaş ilerliyordu. Zaten bütün araçlarda öyle yapmak zorundaydı zira yolda biriken sular da gittikçe artıyor, neredeyse araçları yutacak hale getiriyordu. Şimşeklerin ardınca çakması, sanki kıyametin habercisiydi. Buna rağmen Sevgi yağmura aldırmıyor, tek düşündüğü, çok sevdiği öğrencilerine karne dağıtacağı andı. Bugün nedense içi içine sığmıyordu. Engin, on metre önündeki aracın sola sinyal işareti vermesiyle boşalan yolun üzerinde gördüğü kabalığa anlam veremedi. “Herhalde kamyondan düşen kutulardır.” diyerek işaretini verip, sola geçmek için daha da yavaşladı. Dikiz aynasına bakmasıyla birlikte beyaz bir minibüsün hızla yaklaşmasını aynanın içinde hisseti. Büyük bir gürültüyle çarpıldıklarında Sevgi’nin de bütün hayalleri suya düşmüştü. Yağmur ise şiddetli yağmaya devam ediyordu. Aracın içinde panik ve şaşkınlık vardı. Boyunların gidip gelmesine rağmen emniyet kemeri, araçtan fırlamalarını engellemişti. Sevgi, dilini yutmuş, radyonun sesi ise kesikti. Arka camın patlamasıyla yağmur yön değiştirip içeriyi ıslatıyordu. Torpido gözündeki eşyalar ise arka koltuğun üstünde, her şey darmadağındı. Dışarıda duyulan yalnızca yağmur damlalarının caddeye düşün sesiydi…. Engin, donuk ve dili damağı kurumuştu. Bir süre kımıldayamadı. Kendine gelmeye çalıştığında emniyet kemerini gevşetip, kapıyı açmaya çalışsa da, yapamadı. Karısına; 
“İyi misin?” sözcüğünü titrek çıkardı. Sevgi; 
“ Boynum, biliyorsun darbe almamam lazımdı!” 
“ Benimde boynum ağrıyor!”
Engin, kapıyı omzuyla itip, zorda olsa açtı. Dışarıya çıktığında sırılsıklamdı. Yanından geçen araçlardan bakışlar ise meraklıydı. Arkadan çarpan beyaz minibüsün yanına gittiğinde, çocuğunun arka koltuktayken kullandığı yolun üstündeki siyah ekose desenli ıslanmış yastığa baktı. İç geçirdi. Şoför ve arkadaşı da kendileri gibi şokta, hala araçlarındaydı. “Geçmiş olsun” dilekleri arasında Engin; 
“Bu havada bu kadar hız yapılır mı?”
“ ………..?”
“Trafik çağırdınız mı?” Genç şoför; 
“ Evet çağırdık, sizde bir şey var mı?”
“ Eşimin boynu!..”
“Ambulans çağıralım mı?”
“İyi olur. ”
Trafik ve ambulans geldiğinde yağmur aynı hızında yağıyordu. Panik, yağmurun ıslaklığıyla birleştiğinde herkesi titretiyordu. Sevgi, ambulansta kontroldeydi. Trafik polisi; 
“Eğer hanımefendide bir şey yoksa size tutanak örneği vereyim, uygun bir yerde aranızda doldurun.” Sevgi, doktorun yaptığı iğne ile biraz olsun sakinleştiğinde doktorun; “ Hastaneye götürelim mi?” sorusuna “Şimdilik gerek yok!” yanıtıyla tekrar arka camı patlayan ve içerisi yağmur alan arabasına oturduğunda üstünde biriken yağmur damlaları, koltuğunu ıslatıyordu.
Engin, çalışan aracını dörtlüleri yakarak arkadan vuran araçla birlikte alışveriş merkezine girdi. Restoranda uygun bir masaya oturup önüne gelen sıcak kahvesinden bir yudum aldığında, üşüyen bedeni ancak kendine gelmişti. Tutanakların imzalanması ardından araba servise bırakıldığında, Sevgi’yi almaya gelen yeğeninin arabasının sıcaklığı, titreyen vücutları rahatlatmıştı…

Sevgi okula girdiğinde hala olayın şokundaydı. Kazayı duyan arkadaşları öğretmenler odasında çevresindeydi. “Geçmiş olsun” dilekleri kesilmiyordu. Sevgi, neyse ki karne dağıtmaya yetişebilmişti. Öğrencilerini sınıfta gülen gözlerle gördüğünde, olan biteni bir anda unutmuştu. Öğrencilerine yaptığı yıl sonu konuşmasında; onların iyi dinlenmelerini ve bol bol kitap okumalarını istedi. Sevgi’nin elinde azalan karneler arasında şimşek gürültüsü de çocukları korkutmaya devam ediyordu… 
“ Burak!”
“ Buradayım öğretmenim! “
Burak, arka sıralardan karnesini almaya geldiğinde Sevgi, kulağına; “Yavrum, bu sene pek çalışmadın sende biliyorsun, karnen oldukça zayıf, ama üzülme, gelecek yıl sıkı çalışırsan üstesinden geleceğine inanıyorum.” sözüyle yerine geçtiğinde diğer öğrenciler gibi sevinçli değildi. Arkadaşlarının teselli etmesi bile üzüntüsünü hafifletmiyordu. Sevgi’nin; “Şimdi herkese iyi tatiller” dileğiyle öğrenciler büyük bir gürültüyle sınıfı terk ettiklerinde, Burak, sırasında olduğu yerde kalmıştı. Sevgi düşünceye dalan öğrencisini gördüğünde yaptıkları kazadan daha çok üzüldü. İçi burkuldu. Burak, iki gözü yaşlı; “Şimdi ben aileme bu karneyi nasıl gösteririm! Beni döve döve öldürürler!” dediğinde Sevgi, ağlayan öğrencisini göğsüne yasladı. Bir eliyle yüzünü okşayarak durmak bilmeyen gözyaşlarını sildi. Ona; “Merak etme, biz ailenle görüşürüz” dediğinde, öğrencisinin “Hayır öğretmenim kesinlikle istemiyorum,” yanıtı oldukça gururluydu. Burak, öğretmeninden sıyrılıp dışarıya hızla çıktığında, yağmurda gözyaşları gibi hafiflemişti. Okulun bahçesinde bekleyen arkadaşlarıyla vedalaşıp belirsizlik içinde yürümeye başladı. Düşünceler kafasında odun gibi patlıyordu. Aklına okulun ilerisindeki karakol geldiğinde, içindeki sıkıntının biraz olsun hafiflediğini hissetti. Küçük bedeniyle karakola girdiğinde, kapının önünde bekleyen yaşlıca polis; 
“Hayırdır evlat, sorun ne?”
“Karne aldım ama çok zayıfım var. Polis amca nezaretinde beni evime götürmenizi istiyorum. Yoksa babam beni dayaktan öldürür.!” Nöbetçi polis, gülümsedi, çocuğu yanına alarak komiserin yanına götürüp konuyu anlattığında, komiser nöbetçi polise; 
“ Rıfat’la, Cemil’i bana çağırır mısın?” emriyle iki genç polis çocuğun yanındaydı, Yağmur dinmişti ancak yollarda biriken sular neredeyse araçlara geçit vermiyordu. Araçların su sıçratmaları arasında okula yakın olan eve doğru yürüyüş, polislerin arasında başlamıştı. Yoldan geçenler “ Çocuk yoksa suç mu işledi?” diye dönüp dönüp bakıyordu. Devriye gezen aracın içindeki apoletli polis, çocuğun polisler eşliğinde ilerlediğini gördüğünde, telsizle amirini aradı; 
“Amirim bir çocuk meslektaşlarımız eşliğinde caddede ilerliyor, ancak çocuğun elleri kelepçeli değil, sakın terör örgününün yönlendirdiği taş atan çocuklardan olmasın? Tipi biraz onları andırıyor da…” 
“Aman dikkat evladım! Siz yine de takip edin. Teröristler polis kılığına girmiş olabilir. Ben size bir ekip otobüs, birde panzer göndereceğim. Bulunduğunuz yerin adresini verin ama sakın onlara yaklaşmayın. Belli etmeden uzaktan takip edin, Allah korusun canlı bomba olabilirler.”
Burak polislerin arasında eve yaklaştığında panzer ve onlarca polisin bulunduğu otobüsten habersizdi. Birkaç sivil polis otobüsten inip Burak’ı takibe başladı. İki katlı köhne eve yaklaştıklarında balkondaki çamaşırlarda alacalı bulacalıydı. Çamaşırlar arasından kafasını uzatan orta yaşlardaki saçları dağınık kadın oğlunu gördüğünde, korkudan hemen eve girdi,
“ Bey bey, uyan! Bizim oğlanı polisler getirdi! Yoksa kötü bir olaya mı karıştı?” Burak’ın babası yatağından gözlerini ovuşturarak; 
“Ne diyon kadın sen!! Burak öyle çocuk değil.” Dediğinde kapıda şiddetli çalmaya başladı. Kapıyı ürkerek açan evin hanımı polislerin arasında oğlunu başı önünde gördüğünde kaşları çatık, yüzü ise gergindi. Genç polislerden uzun boylu olanı; 
“ Burak’ın annesi misiniz?”
“ Evet, oğlumun suçu ne?”
“ Merak etmeyin, oğlunuzun suçu filan yok. Yalnızca karnesinde çok zayıfı varmış. Babasının dayağından korktuğu için bize başvurdu.”
“ Ohhh! Aman Allah’ım şükürler olsun!.. Bende suç işledi diye yüreğime inecekti!” sözü ardından babası pijamayla kapıya geldiğinde, polis, babasının gözlerinin içine bakarak; 
“ Sizden isteğim, oğlunuza kesinlikle şiddet uygulamamanız, Burak bize söz verdi, gelecek yıl çok çalışıp zayıfları düzeltecekmiş” dediğinde köşe başındaki panzer ve otobüs içindeki onlarca polis de gelişmeleri uzaktan seyretmeye devam ediyordu…

Ertuğrul Erdoğan/Bursa/ Haziran 2010