Biz küçüklere, biz gençlere “Bugünün yarını, yarının umudusunuz.” diyorlar. İşte bu yüzden senden çok şey istiyorum öğretmenim. Senden ilk isteğim nedir diye düşünüyorum. Bir kimya formülü mü, yoksa denklem çözümü mü? Bunları da istiyorum; ama ilk isteğim sevgi öğretmenim. Sevgiyi öğret bana, sevmeyi, sevilmeyi...

Bana önce çevremi anlat. Ailemi, arkadaşlarımı, yurdumu anlat. Anlat ki anlayayım ve ben de senin gibi başkalarına ışık tutayım. Tut elimden gezdir beni ülkemde köy köy, bucak bucak. Gezdir ki sadece kitaplardan okuduğumla anlamayayım hayatın tanımını. Güzellikleri anlat bana. Çiçekleri, böcekleri ve hepsinden önemlisi bugünkü güzelliklerin mimarı Atatürk’ü anlat bana. Anlat ki, onun meşalesini elden ele dolaştırayım. Bunları yapabilmem için okumayı, yazmayı öğret bana.

Öğrenmek istiyorum öğretmenim, sana güveniyorum, seni seviyorum. Biliyorum ağzından çıkan her gerçeğin sen söyleyince bana daha tatlı geldiğini. Benimle tartışmanı, gerektiğinde yanımda, gerektiğinde karşımda olmanı istiyorum. Sen cahilliğin yiğit savaşçısı, benim sevgi pınarımsın; sensin beni ben yapan. Aslında küçükken hepimiz okulda tanıştık o büyüleyici, gizemli varlık olan öğretmenle, yani seninle. Şaşırdık, belki de sen anne değildin ama anne sıcaklığıyla sardın bizi. Sen baba değildin ama içimizdeki korkularla savaşmamıza yardım ettin. Elimizden tutup yürümemiz için çabaladın. Daha sonra bırakacaksın elimizi, “Artık kendi başınıza yürümelisiniz.” diyeceksin ve öğretmediğin başkalarına koşacaksın.

Sen hep sevgiden, barıştan, güzelden yana oldun öğretmenim. Düşünüyorum da bugüne senin izinden nasıl geldiysem, yarına da senin izinden yürüyerek varacağım. Biliyorum ki, ne zaman başım dara girse, bilginin sonsuzluğunda kaybolsam bile elimden tutan yine sen olacaksın ve emin ol ki ben hep senin takipçin olacağım öğretmenim.