CANIM İSTANBUL

Ruhumu eritip de kalıpta dondurmuşlar;

Onu İstanbul diye toprağa kondurmuşlar.

İçimde tüten bir şey;hava,renk,edâ,iklim;

O benim,zaman mekân aşıp geçmiş sevgilim.

Çiçeği altın yaldız,suyu telli pulludur;

Ay ve güneş ezelden iki İstanbulludur.

Denizle toprak,yalnız onda ermiş visale;

Ve kavuşmuş rüyalar,onda,onda misale.

İstanbul benim canım;

Vatanım da vatanım...

İstanbul,

İstanbul...

Tarihin gözleri var,surlarda delik delik;

Servi,endamlı servi,ahirete perdelik...

Bulutta şaha kalkmış Fatih’ten kalma kır at;

Pırlantadan kubbeler,belki bir milyar kırat...

Şahadet parmağıdır göğe doğru minare;

Her nakışta o mâna : Öleceğiz ne çare?

Hayattan canlı ölüm,günahtan baskın rahmet;

Beyoğlu tepinirken ağlar Karacaahmet...

O mânayı bul da bul!

İlle de İstanbul’da bul!

İstanbul,

İstanbul...

Boğaz gümüş bir mangal,kaynatır serinliği,

Çamlıca’da yerdedir göklerin derinliği.

Oynak sular yalının alt katına misafir;

Yeni dünyadan mahzun,resimde eski sefir.

Her akşam camlarında yangın çıkan Üsküdar,

Perili ahşap konak,koca bir şehir kadar...

Bir ses,bilemem tanbur gibi mi,ud gibi mi?

Cumbalı odalarda inletir “Katibim”i...

Kadını keskin bıçak,

Taze kan gibi sıcak...

İstanbul,

İstanbul...

Yedi tepe üstünde zaman bir gergef işler!

Yedi renk,yedi sesten sayısız belirişler...

Eyüp öksüz,Kadıköy süslü,Moda kurumlu,

Adada rüzgâr,uçan eteklerden sorumlu.

Her şafak Hisarlarda oklar çıkar yayından

Hâlâ çığlıklar gelir Topkapı Sarayından.

Ana gibi yâr olmaz,İstanbul gibi diyar;

Güleni şöyle dursun,ağlayanı bahtiyar...

Gecesi sümbül kokan

Türkçesi bülbül kokan

İstanbul,

İstanbul...

Necip Fazıl KISAKÜREK

(Çile)