ŞİMDİKİ ZAMAN ÇEKİMİNDE

BİR MAHKUMA MEKTUP

Sana bu mektubu bir gece yarısında yazıyorum

Azatlığın zirvesinde sohbete dalmış yıldızlar

Zühre bir şarkı tutturmuş Babilden kalan

Zavallı dünya habersiz,zavallı dünya sağır

Bir Harutla Marut,bir de ben dinliyorum.

Derken kayıp gidiyor yıldızlardan birisi

Bir intikam fişeği gibi saplanıyor karanlığın karnına

Senin namına yıldızları kıskanıyorım.

Kim bilir kaç ışık yılı uzakta

Öfkeyle kollarını çemriyor yalancı fecir

İmanım gibi biliyorum vakit asılmak vaktidir

Ve Taksim gazinolarında trahomlu şairler

Mısra arıyorlar masaların altında

Kanını içiyorlar bilmeden “Cennet atları”nın

Ben yurdumun en sert tütününden bir sigara sarıyorum

Dumanı ciğerlerime değil iliklerime çekiyorum

Ne kadar ürkek ceylan varsa Asya çöllerinde

Domaniç yaylasında ne kadar dizginsiz at

Başlıyorlar koşmaya kılcal damarlarımda

Sıcak solukları yalarken alnımı

Toynaklarını hissediyorum alyuvarlarımda.

Sana bu mektubu evimin balkonunda yazıyorum

Sağ elimi koyuyorum tam yüreğimin üstüne

Çankaya yokuşunda söylediğimiz marşı duyuyorum

Ulu kayalar parçalanıyor beynimin bir yerinde

Bir yerinde demirden dağlar eriyor

Atlas yelkenli gemileri unutmuş bir kaç levent

Viski kokulu bulvarlarda yavaş yavaş ölüyor.

İstediğin o seccadeyi hemen gönderiyorum

Üstünde Kabe resmi ve anamın duaları var

Ve bildiğin sebeplerden ben gelemiyorum

Yine biliyorsun ki sevmedim ülküden başkasını

Başı dumanlı dağları,dolunayı,ufukları

Bir de Çankaya yokuşunda rüzgara tutulmuş saçlarını

Önce Allah sonra genlerim şahid

Sevgimi üçbin yıl sonra doğacak torunuma yolluyorum

Trahomlu şairler doğruluyorlar masaların altından

Parmakları fahişelerin karanlık saçlarında

Benim kalemimden kan değil süt damlıyor

Geceler dolu böyle geleceği emziriyorum

Kahrolayım sevmedim ülküden başkasını

Bir de seni seviyorum.

Dilaver CEBECİ 

(Ve Sığınırım İçime)