PERİ BACALARI

Okuyacağınız metin “Peri Bacaları” adlı kitaptan Yaşar Kemal ve arkadaşı Mustafa’nın Göre me’ye geldikleri bölümü anlatmaktadır.

Kırk Gün Kırk Gece

İkindiye doğru Mustafa’yla yola düşüp Göreme’ye geldik. Göreme’de peri bacaları ormanına
düştük. Göreme, büyücek bir koyakta…
Bacalar ormanı alabildiğine uzuyor gibi. Buradan, bu oturduğumuz yerden bakınca bacalar ormanı hiç sonu yokmuş gibi görünüyor. Ormanda türlü şekiller... Kendini bir heykel ormanında sanırsın. Öylesine biçimler… Yürüyen, duran, hemen kalkıp koşacakmış gibi tetikte duran, uçmaya
hazırlanan, at, insan, kuş, fi, türlü başlar… Saymakla bitmez… Halat çeken bir alay… Ata binmiş bir
gelin… Gelin alayı… Bir büyü içinde kalıyor insan… Seyrederken bütün bunları, dünyayı unutuyorsun. Öteki, gerçek dünyayı, ağacı, kuşu, tarlası, evleri ile bıçak gibi kesip o dünyada hiç yaşamamışsın gibi, bu peri bacaları dünyasına kendini kapıp koyuveriyorsun… Belki asırlardır bu sarhoşlukiçindesin. Dizlerinde derman kalmıyor hayretten. Başın dönüyor.
(…)
Varalım bir peri bacasının karşısında, bir metre kadar ötesinde duralım. Önce tepeden başlayalım. Tepede bir şapka var. Düşmek üzeredir. Bir iki ot vardır bazen üstünde. Rengi çoğu zaman
koyu kurşunidir. Peri bacasının başka yerlerinden daha sert görünüyor. Granit sertliğinde. Onun için
olacak, yağmurlar, seller önce tepeden yiyecekken, yiyememişler, şapka gibi başında kalmış. Sert.
Şapkadan sonra bir kuşak geliyor. Ha biçimini söylemedim peri bacasının. Bir gaz hunisini al,
ağzı aşağı yatır. Binlerce kere büyüt huniyi, işte sana peri bacası. Başına şapka da oturtmayı unutma. (…)
Ağzı aşağı konulmuş huniler her zaman öyle düzgün değildir. Eğilmiş, bükülmüş, yana yatmış,
türlü biçim almıştır her biri. Uzun sözün kısası her bir baca başka bir biçimdir. Hareket hâlindedir
hepsi de… Uzun bir sefere çıkmışlar…
Bu türlü biçimlere, türlü hareketlere halk burada türlü efsaneler yaratmıştır. Maçan’daki bacalar
ormanın efsanesi şudur:
Zamanında buralar güzel bir ülkeymiş. Bereket fışkırırmış topraktan. İnsanlar birbirlerini sayarlarmış, severlermiş. Fakiri fakir, zengini zengin değilmiş. Hırsızlık, katillik yokmuş. Üzümler ballı,
buğdaylar taneliymiş. Bura halkının bir tek kaygısı varmış, o da ölümden… Bir kapalı ülkeymiş. O
yüzden de kimler, kimsecikler yani istilacılar uğramazmış. Bu yüzden de askerleri azmış. Askeri
ne yapsınlar! Yıllardan bir yıl, günlerden bir gün bakmışlar ki Maçan’dan beri yazıyı yabanı tutmuş
bir ordu gelir. Yakıp yıkıp gelir. Asker yok karşı koyacak… Güzel ülke yakılıp yıkılacak. Bütün halk,
gözleri yaşlı, toplanmışlar bir tepeye, gelenleri seyrederlermiş… Ne gelir elden! Ölümlerden ölüm
beğen… Korkudan titrer, vaveylaları gökyüzünü tutarken bir bakmışlar ki önlerinden çekilip duran,
az sonra ülkelerini darmadağın edecek ordu yerinden kımıldamaz. Aman bu nasıl iş? Gece olmuş
ordu kımıldamamış, sabah olmuş gene öyle. Ertesi, daha ertesi gün ordu durup durur. Cesaret edip
ordunun yanına varamamış kimse. En sonunda bir çoban değneğini havaya fırlatıp ‘‘Ölümse de
ölüm. Ben varacağım duran ordunun yanına.’’ demiş. Koşarak inmiş koyağa. Varmış ki bir de ne görsün! Ordu tüm taşa kesmiş… Haber vermiş. Güzel ülkede toy düğün başlamış. Kırk gün kırk gece.
İşte şimdi Maçan’da bir ordu, peri bacalarına kesmiş bir ordu donmuş kalmış. Yum gözünü ordu
hareket edecek gibi. Mızrakları ellerinde, silahları bellerinde saf saf olmuş bir ordu.
Yaşar KEMAL
(Kısaltılmıştır.)

Metnin Cevapları İçin Tıkla...

Bir ülkenin doğal güzelliklerinin turizme katkısı İçin Tıkla...