6.SINIF TÜRKÇE KİTABI METİNLERİ

ASLAN, TİLKİ, BİR DE GEYİK

Aslan hastalanmış, bir mağaraya girip yatmış. Tilkiyi pek severmiş, onu da yanına çağırıp
ahbaplık etmiş. Demiş ki:
“Sen benim gene iyileşip yaşamamı istiyor musun? Ormanda oturan koca geyik yok mu,
gidip dil döker, kandırırsın onu. Ben onun ciğerleriyle yüreğini yemek istiyorum, canım pek çekiyor.”
Aslan böyle deyince tiki hemen gitmiş, ormanda sıçrayıp oynayan geyiği bulmuş. Tatlı tatlı
sözlerle yanına varmış, esenlemiş, demiş ki:
“Sana bir müjdem var. Bilirsin, bizim kralımız aslan benim komşumdur; şimdi çok hasta,
kurtulmaktan da umudunu kesti Kendinden sonra krallığı kime bırakacak onu düşünüyor. Yaban domuzunu akılsızdır diye, ayıyı kabadır diye, parsı acımasızdır diye, kaplanı da övünür durur diye istemiyor. Krallığa geyik geçmeli, boyu uzundur, uzun yıllar yaşar, boynuzundan yılanlar bile korkar dedi.
Sözü uzatmayalım, krallığı sana bırakacak, verdi kararını. Müjdeme ne vereceksin bakalım? Çabuk
söyle, ben burada öyle duramam, neredeyse çağırtı beni. Her işinde ille bana danışacak, benden
geçemiyor. Yaşlıyım ben, bu dünyada çok şeyler gördüm, çok şeyler duydum; beni dinlersen sen de
gel benimle, öleceği sırada yanında bulun.”
Tilki böyle söyleyince geyik inanıverdi. Dünyada kendini beğenmeyen mi vardır? Kendini
beğenen de çabucak kanıverir. Geyik de başına gelecekleri düşünmeden tikinin peşine takılıp mağa-
raya gitti Aslan kapıda bekliyormuş; hemen geyiğin üzerine atıldı ama bir yandan yaşlılık, bir yandan
da hastalık, yakalayamadı. Biraz kulaklarını kanattı işte o kadar. Geyik koşa koşa gene ormana kaçtı
saklandı. Tilki emeği boşa gitti diye çok üzüldü, ön ayaklarını birbirine vurup:
“Tüh! Gördün mü başımıza gelenleri?” dedi.

Aslanın da kükremesi yürekler acısıydı. Kolay mı? Hem açlık, hem de eski gücüne hasret.
Zavallıcık kükremesin de ne yapsın? Gene tilkiye yalvardı:
“Kuzum tiki, canım tiki. Ne olursa senden olur, gene bir yolunu bul da getir bana şu geyiği.”
dedi.
Tilki:
“Ben artı ne yapayım? Kolay mı onu yeniden kandırmak? Ama senin hatırını kırmak da olmaz, varayım bir deneyeyim.” dedi.
Bir tazı gibi geyiğin izlerini koklaya koklaya yola düştü, türlü düzenler kurdu: “Buradan yaralı
bir geyik geçti görmediniz mi?” diye çobanlara sordu. Çobanlar geyiğin ormanda saklandığı deliği
gösterdiler. Tilki baktı ki geyik oturmuş dinleniyor, hiç sıkılmadan karşısına geçti Geyiğin tüyleri diken
diken olmuştu:
“Seni alçak seni, bir daha kanar mıyım ben senin sözlerine? Hele yaklaş yanıma, geberdiğin
gündür. Sen git de tilkiliğini başkalarına göster, o krallık masallarını başkalarına anlat.”
Tilki yılmadı bu sözlerden:
“Senin bu kadar korkak, bu kadar tabansız olduğunu bilmezdim doğrusu.” dedi. “Bir de kalkmış bizden, senin iyiliğine çalışan dostlarından kuşku duyuyorsun! Aslan senin kulağını tuttuysa sana
diyecekleri vardı da onun için tuttu. Ne yapsın? Ölecek zavallı! Krallığın gizlerini de öyle ulu orta söyleyemez ya! Sense bir hasta kulağını tırmaladı diye ürküverdin, o kadarcık acıya dayanamadın. Aslanın canı çok sıkıldı; o şimdi senden daha öfkeli. Yerime öylelerini bırakmam, kurdu kral atarım diyor.
Gördün mü bize ettiğini? Kurt kral olunca ne yaparız biz? Kim dayanır onun kahrına? Sen gene gel benimle, kuzu gibi uslu dur. Bütün şu yaprakların, pınarların önünde ant içerek söylüyorum, aslanın korkulacak durumu kalmadı artı. Bana gelince… Bilirsin, ben hep senin iyiliğini isterim.”

Böyle söyleye söyleye geyiği gene kandırdı, mağaraya götürdü. Aslan bir temiz karnını do-
yurdu. Geyiğin ciğerlerini, kemiklerini, iliklerini yedi yuttu. Tilki orada durmuş bakıyordu. Yüreğin düştüğünü görünce yavaşça kaptı belli etmeden yiyiverdi. Aslan kalan etlerin arasında yüreği aradı aradı, bulamadı. Tilki, ne olur ne olmaz diye biraz öteye çekilip:
“Ne arayıp duruyorsun! Öyle hayvanın yüreği mi olur? Yüreği olsa kalkıp da kendi ayağıyla
aslanın inine gelir miydi?” dedi.
Bazı insanlar da vardır, koltuklarını kabartacak bir şey duydular mı, tehlikeyi görmez olurlar.
Bu masal onlar için söylenmiş.

Ezop Masalları
Çev. Nurullah ATAÇ